Indrukwekkende week vol van Liefde in actie
Ik word getroffen door gelijkenis van de gespannen doch verwachtingsvolle blikken van kinderen,
Woensdagavond. Zit samen met mijn vrouw Suus op de bank te kijken naar een of het ander nutteloos tv programma. Pieter Groenveld mijn buurman komt de tuin in lopen, schuift aan, en komt vertellen dat hij de vorige dag heeft besloten met Coby Volwater mee te gaan naar Roemenië. Er is op het laatste moment toestemming gegeven voor het zomerkamp. Mijn interesse is gewekt.
Drie dagen later land ik samen met Pieter midden in de nacht in Boekarest. Een wilde taxirit naar het huis van de stichting in Tunari volgt. Een subtiele vooraankondiging van de week die nog voor ons ligt.
Op maandagochtend halen we de kinderen op meerdere plekken rondom Boekarest op met twee bussen. Het is alweer enige tijd geleden dat ik ben mee geweest met de kampen. Ik word getroffen door gelijkenis van de gespannen doch verwachtingsvolle blikken van kinderen, zoals ik deze herken uit mijn herinneringen. Een reis van 2 uur en 120 km naar het kampement in Ojasca volgt.
De groep van 10 man Roemeense leiding heeft in allerijl in anderhalve week een programma weten op te stellen, welke bestaat uit sport, spel, creativiteit, zingen en Bijbelstudie. De eerste twee dagen verlopen voorspoedig. De kinderen zijn nog onder de indruk van hun nieuwe omgeving en doen lekker mee me alle activiteiten. Heerlijk om het stoerste ventje weer kind te zien worden tijdens de creatieve activiteiten.
Pieter en ik leggen iedere morgen tijdens het douchen een goed fundament onder de dag door luidkeels mee te galmen met de praise muziek uit de meegebrachte bluetooth speaker. Heerlijk om de dag zo te beginnen.
Op dag drie merken we dat er meer onrust ontstaat in de groep. De kinderen voelen zich meer op hun gemak in hun nieuwe omgeving. Voor sommigen geeft dit aanleiding om hun aangeleerde manier van negatief aandacht vragen te uiten richting de andere kinderen. Ook deze kinderen hebben een moeilijk jaar achter de rug met corona. De extra spanningen die dit heeft opgeleverd zoeken zich een weg naar buiten. Er zijn veel ruzietjes. Voor sommige kinderen is de enige manier die is aangeleerd om aandacht te krijgen, die van negatieve aandacht. De sfeer slaat om. Tijd om op de rem te trappen. We vragen de Roemeense leiding de kinderen bij elkaar te roepen en toe te spreken. Onderling spreken we met de leiding af om ook tijdens het vrije spel bij de groepen spelende kinderen betrokken te blijven.
De spanning loopt na een dag toch weer op. Bij een aantal kinderen is in hun gedrag dusdanig beschadigd dat ze bijna een op een begeleid moeten worden. Een groot compliment hierbij gaat uit naar de vrouwelijke leden van de Roemeense leiding en de meiden van de huishoudelijke dienst van het kampement. Wat hebben zij veel liefde en aandacht gegeven aan de kinderen die dit het hardste nodig hadden. Ondanks onze eigen oplopende vermoeidheid is het de uitdaging het kind achter de gedragingen te blijven zien. Op donderdagavond na een dag met veel onrust neemt zangleider Stefan de gelegenheid om de kinderen in hun hart aan te spreken op hun gedrag. Hij haalt een groep kinderen naar voren die erg hebben uitgekeken naar het kamp en zichtbaar last hebben van de onrust die anderen kinderen teweeg brengen. Niet gehinderd door enige kennis van de Roemeense taal, zie ik dat Stefan probeert over te brengen wat het effect van negatief gedrag van een enkeling is op het gevoel van veiligheid voor de rest van de groep. Het gevolg hiervan is dat een groot deel van de groep spontaan en emotioneel zijn of haar excuses overbrengt naar de groep kinderen die last hebben gehad van de onrust. Een bijzonder moment.
Ondanks alle onrust mogen we terugkijken op een bijzondere week met ook veel leuke momenten, waarbij natuurlijk traditiegetrouw de bingo en zeepbaan niet mochten ontbreken. De onderlinge sfeer bij de leiding was goed. Iedere ochtend begonnen we me een gezamenlijke Bijbelstudie. Het was bijzonder dat er ruimte en vertrouwen ontstond voor eenieder om persoonlijke geloofservaringen te delen. Vooral de verhalen over opofferingen die gemaakt zijn om het geloof te behouden in een land als Roemenië, waar lange tijd geen vrijheid van geloofsuiting is geweest.
De week vliegt voorbij en voor je het weet zit je met een dubbel gevoel in het vliegtuig terug naar het vertrouwde en gestructureerde Nederland. Dankbaar voor een indrukwekkende week vol van Liefde in actie. Meewarig om het besef dat de kinderen weer terug zijn in hun , veelal erbarmelijke, oude situatie. Hoopvol in het geloof dat een klein vonkje een vuur van verandering teweeg kan brengen.
J.W. Dubbeldam