Lees mee hoe Samantha Haasnoot haar eerste kampweek beleefde
Na maanden van voorbereiding was eindelijk zo ver. Het kinderkamp in Roemenië. De vrijwilligers van Stichting Kind in Oost-Europa organiseren jaarlijks twee kampweken voor kinderen uit de meest kansarme gezinnen van Boekarest en omliggende dorpen. Per kampweek gaan er tussen de zestig en de negentig kinderen mee die afkomstig zijn uit schrijnende situaties van armoede, verslaving of huiselijk geweld. Het kamp is voor hen een echte vakantie waar ze het hele jaar naar uitkijken. Eindelijk een moment waarop ze de ellende van thuis even kunnen vergeten en echt even kind mogen zijn.
Voor de kinderen begon de reis in hun eigen woonplaats waar ze met een grote touringcar werden opgehaald. De twee uur durende busreis naar het kampterrein was het moment van de eerste ontmoeting tussen de kinderen en leiding. De vrijwilligers die al jaren meegaan zijn ondertussen al goed bekend bij de kinderen. Ze zijn ontzettend enthousiast wanneer ze de oude bekenden zien en begroeten hen met een dikke knuffel. Met de nieuwe vrijwilligers moest nog worden kennisgemaakt. Als je elkaars taal niet spreekt, gaat dat met behulp van high-fives, knuffels, Google Translate en heel erg veel gelach.
Eenmaal aangekomen op het kampterrein in Ojasca-Buzau werd direct gebruik gemaakt van de sportzaal. De kinderen konden hun energie kwijt met het speelmateriaal wat voor hen beschikbaar is. Vervolgens konden de slaapkamers worden verdeeld en de tasjes worden weggegeven. Dankzij de vele sponsoren die mee hebben gedaan aan de jaarlijkse tasjesactie, konden de kinderen blij worden gemaakt met een tas vol toiletspulletjes en ondergoed. Voor ons iets heel gewoons, maar voor deze kinderen is iets simpels als een tandenborstel al een ongekende luxe.
Spel, creativiteit en Evangelie
Dagelijks werd, na een stevig ontbijt, de dag geopend met het zingen van christelijke liedjes. Een vrolijk begin van de dag. Zeker wanneer de kinderen uit volle borst meezingen met hun favoriete nummer. Na een paar dagen konden ook de Nederlanders al een aardig woordje in het Roemeens meezingen. Daarna is het tijd voor creativiteit. Er werd geknutseld aan de aankleding voor het grote eindfeest van vrijdag. Het thema van dit jaar was ‘Cowboys’. De kinderen hebben hard gewerkt aan een eigen sheriff -ster, een cowboy t-shirt, en een doek voor het decor.
Na de uitgebreide lunch kon er met nieuwe energie gestart worden aan het actieve gedeelte van de dag. Het sport en spelmoment. In groepjes deden de kinderen mee aan verschillende activiteiten, waaronder een zeskamp. Allemaal even fanatiek streden ze om de eerste plek. Hierbij werden ze flink aangemoedigd door zowel de Roemeense als de Nederlandse leiding. Dat meedoen belangrijker is dan winnen, moeten veel van de kinderen nog wel leren. Op een warme Roemeense zomerdag mag een wateractiviteit natuurlijk niet ontbreken. De middag naar de rivier en het glijden van de zeephelling was voor veel kinderen het hoogtepunt van de week! Even spetteren, en lekker gek doen in het water. Dit maakt dat de kinderen weer even zichzelf kunnen zijn. Thuis is het vaak een kwestie van overleven. Het is prachtig om te zien hoe de kinderen deze houding loslaten en echt spelen met elkaar.
Het programma is vol, maar er is ook voldoende tijd om vrij te spelen. Het kampterrein heeft twee sportvelden en er staan goede trampolines waar de kinderen heel graag gebruik van maken. Voor de kinderen die het liever rustig aan doen, staan er verschillende spelletjes klaar. Ook kan er even gekleurd worden. De kinderen betrekken de leiding graag bij wat ze doen. Ze vertellen dan verhalen waar wij als Nederlanders helaas weinig van begrijpen. Soms kan een Roemeense vrijwilliger tolken. Dan vertellen ze je hoe fijn ze het kamp vinden, en dat ze hopen dat je er volgend jaar ook weer bij bent. Als leiding wil je graag zo veel meer doen. Meer voor de kinderen betekenen. Door de taalbarrière is een knuffel misschien wel het beste gebaar wat je de kinderen kan geven. Liefde heeft geen taal nodig.
Als de kinderen hun buik vol hebben van het avondeten, wordt er verzameld in de sportzaal. Tijd om de dag af te sluiten met een bijbelverhaal. De vertelling stond dit jaar in het teken van de geschiedenis van Jozef en zijn broers. Het bijbelverhaal werd niet alleen verteld, maar ook door de Roemeense leiding nagespeelt. De kinderen zaten op het puntje van hun stoel en genoten zichtbaar van het spel. Aan het einde van de week werd er door de Roemeense predikant Laurentius tijd gemaakt om de
kinderen te vertellen over hoeveel God van ons houdt en waarom Hij Zijn zoon Jezus naar de aarde stuurde. Voor sommige kinderen was dit de eerste keer dat zij iets hoorde over Jezus. De kinderen leerden dat er van ze gehouden wordt, en dat ze het waard zijn. In de ogen van ons, maar bovenal in de ogen van God.
Eenheid in God en liefde voor elkaar
We hebben tijdens beide kampweken mogen ervaren dat God met ons meeging. De dag begon voor de vrijwilligers al vroeg. Nog voordat de kinderen opstonden werd de dag geopend met een mooie Bijbelstudie. Dit heeft geleid tot prachtige, persoonlijke gesprekken waarin nogmaals duidelijk werd dat niet de verschillen in kerkelijke traditie, maar de eenheid in Christus centraal zou moeten staat. Die eenheid was voelbaar. Roemeen of Nederlander, Evangelist of van de Gereformeerde Gemeente, het enige wat telt is dat wij samen aan het werk zijn voor onze Heer. Deze krachtige start van de dag gaf ons energie om de hele dag door te gaan en om er te zijn voor de kinderen.
De week werd afgesloten met een groots kampvuur. Met het vallen van de avond kwam het besef bij de kinderen dat het bijna tijd is om afscheid te nemen. Dit maakte dat ze, ondanks de warmte nog net iets dichterbij kwamen kruipen en een extra dikke knuffel gaven. Bij het vertrek vloeiden de tranen niet alleen bij de kinderen, maar ook bij de vrijwilligers. We weten naar welke schrijnende situatie de kinderen terugkeren. Dat maakt het extra moeilijk om ze los te laten. We sterken elkaar met de wetenschap dat God het werk dat wij mochten starten, echt afmaakt! We dragen hen op aan onze Vader en bidden dat er nog veel meer projecten op ons pad mogen komen waarmee we de gezinnen verder kunnen helpen.
Geen tijd om stil te zitten
Uiteraard gaat stichting Kind in Oost-Europa direct verder met het bieden van hulp. Een aantal kinderen van het kamp komen uit gezinnen die door de stichting structureel worden ondersteund. Er wordt veel aandacht besteed aan hulp om deze gezinnen zo zelfstandig mogelijk te maken. Rond kersttijd gaat er opnieuw een groep vrijwilligers richting Roemenië. Zij zullen in Boekarest en de omliggende dorpen voedselpakketten uitdelen aan hen die dat het meeste nodig hebben. Dit kunnen gezinnen zijn, maar ook de daklozen of verslaafden die op straat wonen. Door de slechte situatie thuis kunnen de kinderen in de hoofdstad niet meekomen op school. Om ervoor te zorgen dat zij toch goed onderwijs kunnen krijgen, biedt Stichting Kind in Oost-Europa huiswerkbegeleiding aan. Voor de volwassenen wordt er lees en schrijfles georganiseerd. Het is een wens van de stichting om meer te doen met onderwijs. De stichting heeft een woonunit in het dorp Tunari en zou graag zien dat hier les wordt gegeven. Op de laatste zondag van onze reis, na het bijwonen van de plaatselijke kerkdienst, zijn we getuigen geweest van hoe God gebeden verhoort. We mochten in contact komen met een gepensioneerde lerares die niet kon wachten om aan de slag te gaan in het dorp. Zij wil graag als vrijwilliger aan de slag en meerdere dagen per week (bij)lesg even aan de kinderen van het dorp. Zonder verdere omhaal zijn er direct afspraken gemaakt. In september hopen we van start te gaan.